به گزارش اينتيتر به نقل از آرمان امروز، در پي بركناري عبدالناصر همتي از سمت وزارت امور اقتصادي و دارايي در 12 اسفند 1403، دولت چهاردهم به رياست مسعود پزشكيان موظف است گزينه اي جديد براي اين پست معرفي كند. طبق قانون، رييس جمهور 3 ماه فرصت دارد تا وزير جديد را به مجلس معرفي نمايد؛ بنابراين، اين مهلت تا 12 خرداد 1404 ادامه دارد.
1. سيد شمس الدين حسيني: رييس كنوني كميسيون اقتصادي مجلس و وزير اسبق امور اقتصادي و دارايي در دولت هاي نهم و دهم. سيد شمس الدين حسيني متولد شهريور 1346 در اصفهان، داراي دكتراي اقتصاد عمومي و بين الملل از دانشگاه آزاد اسلامي است. وي از سال 1387 تا 1392 به عنوان وزير امور اقتصادي و دارايي فعاليت كرده و در اين دوره، سخنگوي اقتصادي دولت و رييس كميسيون اقتصادي دولت نيز بوده است. همچنين، عضويت در شوراي حكام بانك جهاني و بانك توسعه اسلامي، رياست شوراي وزيران صندوق اوپك و وزراي دارايي اكو، و رياست كميسيون هاي مشترك ايران با چين و هند از ديگر سوابق اجرايي اوست.

در دوران وزارت، حسيني نقش مهمي در اجراي طرح هدفمندي يارانه ها داشت كه به عنوان يكي از بزرگ ترين اصلاحات اقتصادي كشور شناخته مي شود. وي همچنين بر توسعه بازار سرمايه و بهبود نظام مالياتي تأكيد داشت. پس از پايان دوره وزارت، حسيني به تدريس در دانشگاه علامه طباطبايي پرداخت و در سال 1399 به عنوان نماينده مردم تنكابن، رامسر و عباس آباد وارد مجلس شوراي اسلامي شد. در مجلس يازدهم، رياست كميسيون اقتصادي را بر عهده گرفت و در اين سمت، به پيگيري اصلاحات ساختاري در نظام اقتصادي كشور پرداخت.

2. علي طيب نيا: وزير اقتصاد در دولت يازدهم با تجربه در حوزه سياست گذاري اقتصادي. علي طيب نيا، متولد 16 فروردين 1339، اقتصاددان نهادگراي ميانه رو و سياستمدار ايراني است. وي از سال 1392 تا 1396 به عنوان وزير امور اقتصادي و دارايي در دولت يازدهم فعاليت مي كرد و در كنترل تورم و ايجاد ثبات نسبي در اقتصاد كشور نقش مؤثري داشت. طيب نيا داراي دكتراي اقتصاد از دانشگاه تهران است و به عنوان استاد تمام دانشكده اقتصاد اين دانشگاه فعاليت مي كند. او در دوره هاي مختلف عضو شوراي پول و اعتبار بوده و در سال 1403 به عنوان مشاور عالي رييس جمهور در دولت چهاردهم منصوب شد.

در دوران وزارت، طيب نيا موفق به كاهش نرخ تورم و ايجاد ثبات نسبي در اقتصاد كشور شد. او همچنين در زمينه جذب سرمايه گذاري خارجي و بهبود شاخص هاي اقتصادي كشور نقش بسزايي داشت. به خاطر عملكرد موفقيت آميزش در مديريت اقتصادي كشور، علي طيب نيا به عنوان مرد سال اقتصاد ايران نيز معرفي شد.

3. سيد كامل تقوي نژاد: دبير هيئت دولت چهاردهم و داراي سوابق مديريتي در بخش هاي مالي و بانكي. سيد كامل تقوي نژاد، متولد 1343 در لنده از استان كهگيلويه و بويراحمد، داراي دكتراي سياست گذاري عمومي، كارشناسي برنامه ريزي اجتماعي و كارشناسي ارشد مديريت سيستم ها از دانشگاه تهران است. وي در تير 1401 با حكم رييس كل بانك مركزي به عنوان رييس هيئت سرپرستي مؤسسه اعتباري نور منصوب شد. تقوي نژاد در دهه 80 در حزب مشاركت فعال بود و با روي كار آمدن دولت محمود احمدي نژاد، همانند بسياري از چهره هاي عضو و نزديك به اين حزب، به حاشيه رانده شد. در 20 سال گذشته، اما تقوي نژاد رزومه پرباري در زمينه حضور در سمت هاي بانكي و اقتصادي دارد. وي به عنوان فردي با تجربه در زمينه مديريت عمومي و اقتصادي شناخته مي شود و در توسعه و اجراي سياست هاي اقتصادي و مالي كشور نقش بسزايي داشته است. با توجه به تجربه و سوابق هر دو گزينه، انتخاب وزير جديد اقتصاد بستگي به تصميم رييس جمهور و تأييد مجلس شوراي اسلامي دارد. با توجه به شرايط حساس اقتصادي كشور، انتظار مي رود فردي با تجربه و توانمندي بالا براي اين سمت انتخاب شود تا بتواند برنامه هاي مؤثري در جهت بهبود وضعيت اقتصادي كشور اجرا نمايد.

1. سيد شمس الدين حسيني: رييس كنوني كميسيون اقتصادي مجلس و وزير اسبق امور اقتصادي و دارايي در دولت هاي نهم و دهم. سيد شمس الدين حسيني متولد شهريور 1346 در اصفهان، داراي دكتراي اقتصاد عمومي و بين الملل از دانشگاه آزاد اسلامي است. وي از سال 1387 تا 1392 به عنوان وزير امور اقتصادي و دارايي فعاليت كرده و در اين دوره، سخنگوي اقتصادي دولت و رييس كميسيون اقتصادي دولت نيز بوده است. همچنين، عضويت در شوراي حكام بانك جهاني و بانك توسعه اسلامي، رياست شوراي وزيران صندوق اوپك و وزراي دارايي اكو، و رياست كميسيون هاي مشترك ايران با چين و هند از ديگر سوابق اجرايي اوست.

در دوران وزارت، حسيني نقش مهمي در اجراي طرح هدفمندي يارانه ها داشت كه به عنوان يكي از بزرگ ترين اصلاحات اقتصادي كشور شناخته مي شود. وي همچنين بر توسعه بازار سرمايه و بهبود نظام مالياتي تأكيد داشت. پس از پايان دوره وزارت، حسيني به تدريس در دانشگاه علامه طباطبايي پرداخت و در سال 1399 به عنوان نماينده مردم تنكابن، رامسر و عباس آباد وارد مجلس شوراي اسلامي شد. در مجلس يازدهم، رياست كميسيون اقتصادي را بر عهده گرفت و در اين سمت، به پيگيري اصلاحات ساختاري در نظام اقتصادي كشور پرداخت.

2. علي طيب نيا: وزير اقتصاد در دولت يازدهم با تجربه در حوزه سياست گذاري اقتصادي. علي طيب نيا، متولد 16 فروردين 1339، اقتصاددان نهادگراي ميانه رو و سياستمدار ايراني است. وي از سال 1392 تا 1396 به عنوان وزير امور اقتصادي و دارايي در دولت يازدهم فعاليت مي كرد و در كنترل تورم و ايجاد ثبات نسبي در اقتصاد كشور نقش مؤثري داشت. طيب نيا داراي دكتراي اقتصاد از دانشگاه تهران است و به عنوان استاد تمام دانشكده اقتصاد اين دانشگاه فعاليت مي كند. او در دوره هاي مختلف عضو شوراي پول و اعتبار بوده و در سال 1403 به عنوان مشاور عالي رييس جمهور در دولت چهاردهم منصوب شد.

در دوران وزارت، طيب نيا موفق به كاهش نرخ تورم و ايجاد ثبات نسبي در اقتصاد كشور شد. او همچنين در زمينه جذب سرمايه گذاري خارجي و بهبود شاخص هاي اقتصادي كشور نقش بسزايي داشت. به خاطر عملكرد موفقيت آميزش در مديريت اقتصادي كشور، علي طيب نيا به عنوان مرد سال اقتصاد ايران نيز معرفي شد.

3. سيد كامل تقوي نژاد: دبير هيئت دولت چهاردهم و داراي سوابق مديريتي در بخش هاي مالي و بانكي. سيد كامل تقوي نژاد، متولد 1343 در لنده از استان كهگيلويه و بويراحمد، داراي دكتراي سياست گذاري عمومي، كارشناسي برنامه ريزي اجتماعي و كارشناسي ارشد مديريت سيستم ها از دانشگاه تهران است. وي در تير 1401 با حكم رييس كل بانك مركزي به عنوان رييس هيئت سرپرستي مؤسسه اعتباري نور منصوب شد. تقوي نژاد در دهه 80 در حزب مشاركت فعال بود و با روي كار آمدن دولت محمود احمدي نژاد، همانند بسياري از چهره هاي عضو و نزديك به اين حزب، به حاشيه رانده شد. در 20 سال گذشته، اما تقوي نژاد رزومه پرباري در زمينه حضور در سمت هاي بانكي و اقتصادي دارد. وي به عنوان فردي با تجربه در زمينه مديريت عمومي و اقتصادي شناخته مي شود و در توسعه و اجراي سياست هاي اقتصادي و مالي كشور نقش بسزايي داشته است. با توجه به تجربه و سوابق هر دو گزينه، انتخاب وزير جديد اقتصاد بستگي به تصميم رييس جمهور و تأييد مجلس شوراي اسلامي دارد. با توجه به شرايط حساس اقتصادي كشور، انتظار مي رود فردي با تجربه و توانمندي بالا براي اين سمت انتخاب شود تا بتواند برنامه هاي مؤثري در جهت بهبود وضعيت اقتصادي كشور اجرا نمايد.

در پي بركناري عبدالناصر همتي از سمت وزارت امور اقتصادي و دارايي در 12 اسفند 1403، دولت چهاردهم به رياست مسعود پزشكيان موظف است گزينه اي ...

آرمان امروز: در پي بركناري عبدالناصر همتي از سمت وزارت امور اقتصادي و دارايي در 12 اسفند 1403، دولت چهاردهم به رياست مسعود پزشكيان موظف است گزينه اي جديد براي اين پست معرفي كند. طبق قانون، رييس جمهور 3 ماه فرصت دارد تا وزير جديد را به مجلس معرفي نمايد؛ بنابراين، اين مهلت تا 12 خرداد 1404 ادامه دارد.

1. سيد شمس الدين حسيني: رييس كنوني كميسيون اقتصادي مجلس و وزير اسبق امور اقتصادي و دارايي در دولت هاي نهم و دهم. سيد شمس الدين حسيني متولد شهريور 1346 در اصفهان، داراي دكتراي اقتصاد عمومي و بين الملل از دانشگاه آزاد اسلامي است. وي از سال 1387 تا 1392 به عنوان وزير امور اقتصادي و دارايي فعاليت كرده و در اين دوره، سخنگوي اقتصادي دولت و رييس كميسيون اقتصادي دولت نيز بوده است. همچنين، عضويت در شوراي حكام بانك جهاني و بانك توسعه اسلامي، رياست شوراي وزيران صندوق اوپك و وزراي دارايي اكو، و رياست كميسيون هاي مشترك ايران با چين و هند از ديگر سوابق اجرايي اوست.

در دوران وزارت، حسيني نقش مهمي در اجراي طرح هدفمندي يارانه ها داشت كه به عنوان يكي از بزرگ ترين اصلاحات اقتصادي كشور شناخته مي شود. وي همچنين بر توسعه بازار سرمايه و بهبود نظام مالياتي تأكيد داشت. پس از پايان دوره وزارت، حسيني به تدريس در دانشگاه علامه طباطبايي پرداخت و در سال 1399 به عنوان نماينده مردم تنكابن، رامسر و عباس آباد وارد مجلس شوراي اسلامي شد. در مجلس يازدهم، رياست كميسيون اقتصادي را بر عهده گرفت و در اين سمت، به پيگيري اصلاحات ساختاري در نظام اقتصادي كشور پرداخت.

2. علي طيب نيا: وزير اقتصاد در دولت يازدهم با تجربه در حوزه سياست گذاري اقتصادي. علي طيب نيا، متولد 16 فروردين 1339، اقتصاددان نهادگراي ميانه رو و سياستمدار ايراني است. وي از سال 1392 تا 1396 به عنوان وزير امور اقتصادي و دارايي در دولت يازدهم فعاليت مي كرد و در كنترل تورم و ايجاد ثبات نسبي در اقتصاد كشور نقش مؤثري داشت. طيب نيا داراي دكتراي اقتصاد از دانشگاه تهران است و به عنوان استاد تمام دانشكده اقتصاد اين دانشگاه فعاليت مي كند. او در دوره هاي مختلف عضو شوراي پول و اعتبار بوده و در سال 1403 به عنوان مشاور عالي رييس جمهور در دولت چهاردهم منصوب شد.

در دوران وزارت، طيب نيا موفق به كاهش نرخ تورم و ايجاد ثبات نسبي در اقتصاد كشور شد. او همچنين در زمينه جذب سرمايه گذاري خارجي و بهبود شاخص هاي اقتصادي كشور نقش بسزايي داشت. به خاطر عملكرد موفقيت آميزش در مديريت اقتصادي كشور، علي طيب نيا به عنوان مرد سال اقتصاد ايران نيز معرفي شد.

3. سيد كامل تقوي نژاد: دبير هيئت دولت چهاردهم و داراي سوابق مديريتي در بخش هاي مالي و بانكي. سيد كامل تقوي نژاد، متولد 1343 در لنده از استان كهگيلويه و بويراحمد، داراي دكتراي سياست گذاري عمومي، كارشناسي برنامه ريزي اجتماعي و كارشناسي ارشد مديريت سيستم ها از دانشگاه تهران است. وي در تير 1401 با حكم رييس كل بانك مركزي به عنوان رييس هيئت سرپرستي مؤسسه اعتباري نور منصوب شد. تقوي نژاد در دهه 80 در حزب مشاركت فعال بود و با روي كار آمدن دولت محمود احمدي نژاد، همانند بسياري از چهره هاي عضو و نزديك به اين حزب، به حاشيه رانده شد. در 20 سال گذشته، اما تقوي نژاد رزومه پرباري در زمينه حضور در سمت هاي بانكي و اقتصادي دارد. وي به عنوان فردي با تجربه در زمينه مديريت عمومي و اقتصادي شناخته مي شود و در توسعه و اجراي سياست هاي اقتصادي و مالي كشور نقش بسزايي داشته است. با توجه به تجربه و سوابق هر دو گزينه، انتخاب وزير جديد اقتصاد بستگي به تصميم رييس جمهور و تأييد مجلس شوراي اسلامي دارد. با توجه به شرايط حساس اقتصادي كشور، انتظار مي رود فردي با تجربه و توانمندي بالا براي اين سمت انتخاب شود تا بتواند برنامه هاي مؤثري در جهت بهبود وضعيت اقتصادي كشور اجرا نمايد.

برخي معتقدند دولت سيزدهم همان دولت در سايه دولت نهم بود

 

سيدصادق حقيقت / استاد دانشگاه

اينك كه از حال و هواي دولت سيزدهم دور شده ايم، بجاست تشابه آن با دولت نهم (و دهم) را بررسي كنيم. قبل از بررسي وجوه تشابه، اين مسئله را فرض مي گيريم كه تفاوت هايي، همچون موارد زير، بين آن دو دولت متصور است:

1- دولت نهم (و دهم)، برخلاف دولت سيزدهم، درآمد نفتي 700 ميليارد دلاري داشت.

2- دولت نهم با توجه به اراده محدودكردن اصلاح طلبان به وجود آمد (و در اين راستا، شخصيتي با نام محمود احمدي نژاد كشف شد). دولت سيزدهم عمدتاً براي يكدست كردن سه قوه (و پروژه خالص سازي) رقم خورد.

3- استقلال شخصيتي رييس دولت نهم (و دهم) به مراتب بالاتر از رييس دولت سيزدهم ارزيابي مي شود.

4- رييس دولت نهم خيلي زود با شخصيت ها و نهادهاي نظامي و امنيتي زاويه پيدا كرد؛ امري كه براي ابراهيم رييسي اصلاً وجود نداشت.

5- اساساً روانشناسي سياسي اين دو رييس جمهور متفاوت بود، يكي متهور و ديگري شديداً محافظه كار.

6- دولت نهم سعي كرد بين موعودگرايي سياسي و مكتب ايراني جمع كند، در حالي كه دولت سيزدهم به دنبال ابداعاتي از اين دست نبود.

7- سطح رياست جمهوري در دولت نهم، نسبت به دولت هاي قبل، تنزل پيدا كرد. اين امر در دولت سيزدهم بار ديگر سقوط كرد. به قول معروف، سقف اين دولت كف دولت احمدي نژاد بود.

8- تفاوت مهم احمدي نژاد و رييسي اين بود كه رييس دولت نهم و دهم با قهر از نظام رفت، اما رييس دولت سيزدهم در حادثه شهادت گونه اي به ديار باقي شتافت و نظام برداشتي قديس گونه از او ارائه كرد.

حال، به شكل خلاصه، به برخي وجوه تشابه اين دو دولت مي پردازيم:

1- مسئله اصلي مشترك بين اين دو دولت، شايسته ناسالاري يا كاكيستوكراسي (Kakistocracy) است؛ به تعبير امام علي(ع): عالمها ملجم و جاهلها مكرم . چون اين دو دولت در تدوام دولت هاي پيشين قلمداد نمي شدند، مجبور بودند از نيروهاي جديد استفاده كنند. به تعبير سعيد معدني، از مشخصات اين شيوه مي توان حاكميت روابط شخصي در انتصابات و تبعيض و سوء استفاده از مقام را ذكر كرد. در اين شيوه، افراد داراي قدرت و ثروت بيشتر بنا به روابطي كه ايجاد مي كنند، به مناصب مي رسند، و نه بنا به صلاحيت هاي فردي. يكي گزارش تحقيق و تفحص را نمي تواند از رو بخواند؛ آن يكي با 50 سال سن نام موزه لوور را نشنيده! گويا با رانت ... پست گرفته اند. وزير بعد از چند ماه بدون هيچ توفيقي كنار مي رود. مسئولي را مشاهده مي كنيم كه مفاهيم، واژه ها، عبارات و حتي آمار و ارقام را نمي تواند درست تلفظ و بيان كند. مسئولان در وزارت خارجه در ديدارها و نشست هاي بين المللي زور مي زنند به زبان انگليسي صحبت كنند تا بگويند مثلاً ما هم مثل نمايندگان و وزراي ساير كشورها باسواديم!

با همين تفكر وقتي دولت ها عوض مي شوند به شكل اتوبوسي همه مديران هم عوض مي شوند. اقتصاد كشور فلج شده، تورم و بيكاري و گراني بيداد مي كند. آب هاي زيرزميني تهي و زمين ها در بخش هايي از كشور درحال فرونشست هستند. اين كه درياچه اروميه، و رودخانه زاينده رود خشك شده، همه و همه به اين خاطر است كه دهه هاست به مدد گزينش هاي ايدئولوژيك كارشناسان، بتدريج در بسياري از سازمان ها كارها به اهلش سپرده نشده و بدنه مديريت جامعه از كارشناسان و خبرگان تهي شده است .

2- يكي از نتايج اصل قبل، استفاده از نيروهاي جوان غيرمجرب است. متخصصان ايشان، عمدتاً تحصيل كردگان دانشگاه امام صادق(ع) و مؤسسه امام خميني بودند. رضا اميرخاني، نويسنده متمايل به اصول حكومتي، در مقابل فراسوي نيك و بد ، از اصطلاح پيش از نيك و بد استفاده كرد. به نظر او، كسي كه به مرحله تميز نيك و بد نرسيده، بي جاست كسي او را مقصر بداند. حكمراني سال هاست آدم هايي با هوش زير متوسط مي خواهد كه در رابطه طولي بله قربان گو باشند، پيك باشند، امربر باشند. نتيجه؟ هيچ آدمي با هوش متوسط به راحتي حاضر به همكاري با دولت نيست، مگر به دليل منافع كوتاه مدت، مثل نفع مالي .

3- نتيجه بندهاي قبل، جدي نگرفتن اصول حكمراني است: بي توجهي به شاخص رفاه و توليد ناخالص ملي، عدم توجه به توسعه اقتصادي، تورم بي سابقه و كاهش شديد ارزش پول ملي، اختلاس هاي كلان، بسته حل اجاره بها، يك ميليون مسكن در هر سال (شبيه مسكن مهر)، هشت هواپيماي مسافربري به نيت امام هشتم(ع)، درج قيمت توليدكننده (نه مصرف كننده) روي كالاها، نان كيلويي، معرفي كردن رشد نقدينگي به عنوان نشان رشد كشور، جدي نگرفتن مسئله محيط زيست، عدم توجه به بحران هاي اجتماعي (مسئله جوانان، فرار نخبگان، مهاجرت پزشكان و پرستارها) و مانند آن.

4- بالاترين شباهت بين اين دو دولت از آنجا ناشي مي شود كه بسياري از كارگزاران دولت سيزدهم همان مديران در سايه دولت نهم (و دهم) بودند. برخي معتقدند دولت سيزدهم همان دولت در سايه دولت نهم بود. محمد سليماني، قائم مقام وزير علوم در دولت سيزدهم، وزير ارتباطات در دولت احمدي نژاد بود. تيم وزارت علوم- همچون محمدمهدي زاهدي و كامران دانشجو- نيز از دولتمردان قبل بودند. فرزين، عضو ستاد هدفمندي يارانه ها در دولت نهم (و دهم)، در ديماه 1401 رييس بانك مركزي شد. آرمان امروز دولت رييسي را دولت سوم احمدي نژاد خواند (23/6/1401).
4- اين دو دولت مستظهر به اصولگرايان راديكال (جناح كيهان) بودند؛ و به همين دليل بود كه ايشان از بازگشت انقلاب به ريل خود اظهار خشنودي كردند.
5- در حالي كه رهبري به برخي دولت ها به نگاه ترديد مي نگريستند، از اين دو دولت رضايت تقريباً كاملي اظهار نمودند.
6- ديگري در سياست داخلي، براي هر دو دولت، اصلاح طلبان بودند.
7- دولت هايي كه از اصل تخصص بهره نمي برند، به ناچار، به سياست هاي پوپوليستي (و بعضاً دماگوژيستي)- مثل سفرهاي استاني، برگرداندن ساعت ها، تخريب ويلاهاي كنار ساحل دريا (فقط در ابتداي دولت نهم و سيزدهم!) و دادن شماره موبايل وزير كشاورزي به همه كشاورزان- روي مي آورند.
8- يكي ديگر از اشتراكات اين دو دولت جدي نگرفتن نظام بين الملل است: حجت عبدالملكي: آمريكا اين قدر ما رو تحريم كنه تا خفه بشه . احمدي نژاد: تا تحريم دونش پاره بشه! . اقتصاد ايران رو با چهارتا تحريم نفتي و بانكي نميشه دچار چالش كرد . سرمايه خارجي يك حرف بيخود و يك دروغ بزرگ براي استثماره، و هيچ كشوري با سرمايه خارجي توسعه پيدا نكرده . مورد ديگر، جدي نگرفتن تحريم ها و قطعنامه هاي شوراي حكام آژانس بين المللي انرژي اتمي است.
9- تكيه به شرق: هر دو دولت به شرق، و به شكل خاص روسيه، گرايش داشتند. در ماجراي بالگرد، پوتين گفت يكي از متحدان خود را از دست داديم. البته، دولت نهم به آمريكاي لاتين نيز عنايت ويژه داشت. شايد وجه اشتراك بين آمريكاي لاتين و شرق در سياست هاي سوسياليستي، و ضد غرب بودن، باشد.
10- غرب ستيزي: نتيجه گرايش به شرق، ستيزش با غرب است. رييس دولت سيزدهم: جاهليت مدرنِ امروز همان جاهليت قديم است با ايسم هاي مختلف، تفاوت جاهليت مدرن اين است كه قدرت رسانه و علم و فناوري را دارد، و به سلاح رسانه و علم مسلح است و بسياري از امكانات را به كارگرفته تا پيام جاهلي خودش را در عالم تبليغ كند. زشت ترين اخلاق را به عنوان شاخص تمدن در دنيا معرفي مي كنند و اگر كشوري را مي خواهند متمدن معرفي كنند، با شاخص اخلاقي بسيار پست و زشت همجنس بازي معرفي مي كند .
11- مورد ديگر كه به بند قبل و بند بعد مربوط مي شود، عنايت خاص به اسلامي سازي علوم، و عدم اعتقاد عميق به علوم جديد، و به شكل خاص علوم انساني است. عوض كردن سرفصل هاي دروس در همين راستا قابل توجيه است.
12- استخدام اساتيد ايدئولوژيك و اخراج اساتيد منتقد: دولت احمدي نژاد 4 هزار هيأت علمي را در دانشگاه ها وارد كرد، و طبق نامه وزير كشور دولت سيزدهم قصد داشت 15 هزار استاد جديد وارد كند. در دولت سيزدهم، سطح استادي دانشگاه به مداحان نامور تقليل داده شده است.
13- احساس مالكيت نسبت به بيت المال: صرف اموال عمومي براي اهداف (و اشخاص) خاص، مثل تأمين مالي مراسم مذهبي و اربعين از بودجه عمومي.

نتيجه آن كه در خصوص آن چه بر سر مردم در اين چند دهه رفت، سخن بسيار مي توان گفت. آن چه در اين زمان مهمتر به نظر مي رسد، آينده ايران اسلامي است: اين كه بخواهيم به اصول حكمراني بازگرديم، نسبت به بيت المال حساس باشيم، و اميد را به جامعه و جوانان بازگردانيم.

در دولت خاتمي مصرف بنزين 2 برابر شد و ناترازي به ركورد 29 ميليون ليتر رسيد!

هدفمندي يارانه ها در كنار قانون مديريت مصرف سوخت نسخه نجات بود؛ زيرا در 8 سال دولت احمدي نژاد تعداد خودروهاي در حال تردد 3.5 برابر شد ولي مصرف بنزين فقط 2 درصد افزايش يافت.

نكته جالب اينكه قيمت بنزين و گازوييل در اين 8 سال 9 برابر شد، اما هزينه حمل ونقل خانوار در سال اجراي هدفمندي، 34 درصد كاهش يافت و در مجموع 100 ميليارد دلار در مصرف بنزين صرفه جويي صورت گرفت.

نكته جالب تر اينكه در ادامه همين اصولگرايان و اصلاح طلبان در حمله به طرح هدفمندي يارانه ها و توقف آن با همديگر به اتفاق نظر رسيدند.

به گزارش تحريريه"، پس از آنكه در زمان احمدي نژاد طرح موفق هدفمندي يارانه ها اجرا شد، با آغاز بكار دولت روحاني رفته رفته مسئولين با عقبگرد به سياستهاي شبه كمونيستي دهه 60 و 70 تمام دستاوردهاي آن زمان را نابود و مجدد به همان طرح هاي شكست خورده كمونيستي بازگشته اند.

پايان/

سند چشم انداز بيست ساله ايران كه در سال 1384 به تصويب رسيد، محوريت اصلي را بر توسعه همه جانبه و پايدار كشور، با تكيه بر فرهنگ، تاريخ و جغرافياي ملي و نيز ارزش هاي اسلامي و انقلابي قرار مي داد. هدف بنيادين اين سند، دستيابي به جامعه مردم سالار، عادلانه، آزاد، امن و مستقل بود؛ جامعه اي كه از دانش و فناوري پيشرفته، سلامت، رفاه، محيط زيست مطلوب و توزيع عادلانه درآمد برخوردار باشد. در همين راستا، تقويت ارزش هايي همچون مسئوليت پذيري، ايثار، وجدان كاري و تعهد به نظام اسلامي و پيشرفت كشور، اولويت داشت.

هم چنين، ارتقاي جايگاه ايران به رتبه نخست در عرصه هاي اقتصادي، علمي و فناوري در سطح منطقه و ايجاد رشد پايدار و اشتغال كامل، بُعد ديگري از اين نقشه راه محسوب مي شد. از سوي ديگر، انتظار مي رفت كه دولت ها برنامه هاي توسعه ميان مدت و بودجه هاي سالانه خود را با اهداف اين سند هماهنگ سازند. اكنون و پس از گذشت نزديك به دو دهه، ارزيابي شرايط واقعي نشان مي دهد كه بسياري از اهداف مورد نظر سند، محقق نشده اند؛ در برخي زمينه ها حتي با چالش هاي مضاعف روبه رو هستيم.

در حوزه اقتصاد، عواملي نظير تورم بالا، نرخ بيكاري فزاينده، نابرابري درآمد و كاهش ارزش پول ملي، چشم انداز توسعه اقتصادي را با موانع جدي مواجه كرده اند. افزون بر اين، بحران هاي زيست محيطي و به ويژه كمبود منابع آب در سال هاي اخير تشديد شده و موجبات كاهش رفاه اجتماعي را فراهم آورده است. از منظر روابط بين الملل نيز، ايران طي اين مدت با تنش هاي متعدد و تحريم هاي گسترده مواجه بوده كه تحقق هدف تعامل سازنده با جهان را به ميزان قابل توجهي مختل كرده است.

بررسي عميق عملكرد شش دولت و چهار رييس جمهور در دوره هاي متفاوت، گوياي آن است كه با وجود تنوع در وعده ها و برنامه ها، هيچ كدام نتوانستند حداقل نيمي از انتظارات تعيين شده در سند چشم انداز را به طور كامل برآورده سازند. در 10 سال گذشته، بزرگترين افتخار كابينه هاي رؤساي جمهوري اسلامي، قيمت گذاري دستوري بر سيب زميني و تخم مرغ، و تأمين ارزاق عمومي بوده. اگر اين دستاورد را افتخار بدانيم، بايد در مباني اساسي توسعه و كشورداري، تجديدنظر و چاره انديشي صورت گيرد. پيگيري ريشه هاي اين ناكامي و تبيين نقاط ضعف هر دوره، به تدوين راهكارهاي مؤثر براي سال هاي آينده كمك خواهد كرد و مي تواند مبنايي براي بازنگري در سياست ها و الگوهاي مديريتي كشور باشد.

احمدي نژاد

در سال 1384، محمود احمدي نژاد با شعار عدالت بر مسند رياست جمهوري نشست؛ آن هم زماني كه بسياري از مردم اميدوار بودند روند پيشرفت اقتصادي و اجتماعي كشور ادامه پيدا كند. اما با گذشت هشت سال، اقتصاد ايران در سال 1392 با آشفتگي شديد و چالش هاي عميق داخلي و خارجي مواجه شد. يكي از مهم ترين اقدامات دولت احمدي نژاد در حوزه اقتصاد، اجراي طرح هدفمندي يارانه ها در سال 1389 بود كه با هدف كاهش نابرابري آغاز شد، اما عملاً شكاف هاي ساختاري اقتصاد ايران را نمايان تر كرد و ضربه مهلكي را به اقتصاد نحيف ايران، وارد ساخت.

به استناد آمار بانك مركزي، حجم نقدينگي از حدود 68 هزار ميليارد تومان در سال 1384 به بيش از 460 هزار ميليارد تومان در سال 1392 رسيد. نرخ تورم نيز از 10/4% به بالاي 40% افزايش يافت و ارزش ريال در برابر دلار بيش از 300% سقوط كرد. گزارش هاي مركز آمار نشان مي دهد كه نرخ بيكاري از 11/5% در سال 1384 به 12.2% در پايان دوره احمدي نژاد رسيد. هم زمان، وابستگي بودجه كشور به درآمدهاي نفتي به مرز 65% رسيد و كسري بودجه در سال 1391 به حدود 53 هزار ميليارد تومان افزايش پيدا كرد. سوءمديريت در تخصيص منابع، عدم شفافيت مالي و واردات بي رويه نيز ازجمله عواملي بودند كه بنيان هاي اقتصادي كشور را تحت فشار مضاعف قرار دادند.

در عرصه سياست خارجي، مواضع تند احمدي نژاد ـ ازجمله انكار هولوكاست و انتقاد شديد از غرب ـ بازتاب وسيعي در جهان يافت. اين مواضع، گرچه از سوي دولت ايران نشانه مقاومت و استقلال سياسي قلمداد مي شد، اما در عمل باعث شد تحريم هاي بين المللي از سوي شوراي امنيت سازمان ملل، اتحاديه اروپا و آمريكا به طور چشمگيري افزايش يابد. اين تحريم ها به طور خاص صنعت نفت، بانكداري و بيمه را هدف قرار داد و صادرات نفت ايران به كمتر از يك ميليون بشكه در روز كاهش يافت كه خسارت اقتصادي سنگيني را بر كشور تحميل كرد.

افزون بر اين، تندتر شدن فضاي تنش آلود، زمينه ساز اقدامات خرابكارانه از جانب اسراييل، ازجمله ترور دانشمندان هسته اي ايران شد. در پايان اين دوره، ايران با تورم بي سابقه، نرخ بيكاري فزاينده و نارضايتي اجتماعي گسترده روبه رو بود. سياست هايي كه قرار بود عدالت و استقلال را به ارمغان بياورند، به شكل گيري بحران هاي متعدد اقتصادي و سياسي منجر شدند و تأثيرات منفي آن همچنان در ساختار اقتصادي و بين المللي ايران مشاهده مي شود.

روحاني

 شهروندان خسته از ايران آسيب ديده در سال هاي 1388-1392، كه با بحران هاي اقتصادي و تنش هاي داخلي مواجه بودند، با اميد به بهبود شرايط و بازسازي اقتصاد، به تدبير و اميدِ روحاني رأي دادند. دوره هشت ساله رياست جمهوري روحاني (1392-1400) با چالش هاي عظيمي آغاز شد كه بخش عمده اي از آن نتيجه تحريم هاي اعمال شده در دوره احمدي نژاد بود. روحاني با وعده تعامل و بهبود روابط بين المللي و رفع تحريم ها، مذاكرات هسته اي را آغاز كرد كه درنهايت به امضاي برجام در سال 1394 انجاميد.

اين توافق منجر به كاهش تحريم ها و بازگشت بيش از 32 ميليارد دلار از دارايي هاي بلوكه شده ايران شد و صادرات نفت ايران را ـ كه كم تر از يك ميليون بشكه در روز شده بود ـ به بيش از 2/5 ميليون بشكه رساند؛ اما با خروج يك جانبه ترامپ از برجام در سال 1397، نرخ تورم كه تك رقمي شده و به 9/6% رسيده بود، دوباره افزايشي شد و در پايان دوره روحاني به حدود 45% رسيد. نرخ بيكاري با نوساناتي مواجه شد و سرانجام در حدود 9/8% تثبيت شد. سياست هاي اقتصادي اين دولت شامل اصلاح نظام بانكي و تلاش براي مهار تورم بود كه با بازگشت تحريم ها نيمه كاره ماند.

اين دوره شاهد نوسانات شديد ارزي بود كه قيمت دلار را از 3200 تومان در سال 1392 به بيش از 24 هزار تومان در سال 1400 رساند. تحليل اين دوره براي درك بهتر مشكلات كنوني و يافتن راهكارهاي مناسب بسيار حياتي است. در حوزه اقتصادي، كابينه روحاني با مهارت و تخصص توانست در سال هاي ابتدايي، تورم را از بالاي 40% به كم تر از 10% كاهش دهد. اما با بازگشت تحريم ها پس از خروج آمريكا از برجام، تورم به بيش از 45% در سال 1400 افزايش يافت.

بنابر گزارش هاي مركز آمار و اتاق بازرگاني، نقدينگي در اين دوره از 700 هزار ميليارد تومان در سال 1392 به بيش از 4600 هزار ميليارد تومان در سال 1400 رشد كرد كه بنا بر گزارش هاي رسمي، بخش بزرگي از آن ناشي از كسري بودجه و استقراض از بانك مركزي بود. نرخ بيكاري، كه در سال 1392 حدود 10/4% بود، در سال هاي ابتدايي دولت روحاني به 11/7% رسيد و در پايان اين دوره، با كاهش جزيي در حدود 9/6% تثبيت شد. كاهش 75 درصدي ارزش ريال در برابر دلار (از حدود 3200 تومان به بيش از 24 هزار تومان) و افزايش 200 درصدي قيمت كالاهاي اساسي، فشار اقتصادي شديدي بر مردم وارد كرد.

نقاط قوت دولت روحاني شامل ديپلماسي فعال، تلاش براي كاهش تنش هاي بين المللي از طريق مذاكرات هسته اي و امضاي برجام، و جذب سرمايه گذاري خارجي بود كه در مقاطعي باعث رشد اقتصادي و افزايش صادرات نفت شد. از سوي ديگر، نقاط ضعف اين دولت شامل وابستگي بيش از حد به نتايج برجام، ناكارآمدي در اصلاحات ساختاري اقتصادي، ضعف در كنترل نقدينگي و تورم، و ناتواني در مقابله با فساد اقتصادي و رانت خواري بود. 

رييسي

 در انتخابات رياست جمهوري سال 1400، بخش قابل توجهي از ايرانياني كه از سياست هاي دولت حسن روحاني ناراضي بودند، از شركت در رأي گيري خودداري كردند. در مقابل، گروهي ديگر با اميد به بهبود وضعيت اقتصادي و حل بحران هاي موجود، به سيدابراهيم رييسي رأي دادند. دولت سيزدهم به رياست رييسي (14001403) درحالي كار خود را آغاز كرد كه ايران با چالش هاي عميق اقتصادي همچون تورم بالا، نقدينگي فزاينده و تحريم هاي گسترده بين المللي مواجه بود.

وعده هاي اوليه اين دولت شامل كنترل تورم، ريشه كن كردن فقر، تقويت توليد داخلي و ارتقاي روابط بين المللي به ويژه با كشورهاي همسايه و قدرت هاي شرقي بود. با اين حال، پيش از تكميل دوره چهارساله، سانحه اي براي رييس جمهور و همراهانش رخ داد كه عملاً به پايان زودهنگام دولت انجاميد.

از منظر سياست خارجي، دولت رييسي بر گسترش همكاري با چين و روسيه تأكيد ويژه داشت. قرارداد 25 ساله با چين و توافقات راهبردي با روسيه ـ كه اواخر دولت روحاني منعقد شده بودند ـ ازجمله محورهاي اصلي دستوركار دولت سيزدهم محسوب مي شدند. در سطح منطقه اي نيز، تلاش براي عادي سازي روابط با برخي همسايگان، ازجمله عربستان سعودي از طريق ميانجي گري چين، نقطه عطفي به شمار مي رفت. هم زمان، درگيري هاي نظامي و حملات سايبري ميان ايران و اسراييل شدت گرفت و اين وضعيت به افزايش نگراني هاي امنيتي ايران انجاميد.

با وجود انتظارات تهران از رويكرد نگاه به شرق ، عملكرد چين و روسيه چندان مطابق خواست ايران نبود. چين در نشست هاي شوراي همكاري خليج فارس (1401 و 1402)، از ادعاي امارات بر جزاير سه گانه ايراني حمايت كرد و روسيه نيز در سال 1402 در بيانيه مشترك با كشورهاي عربي، موضع مشابهي اتخاذ نمود. اين مواضع ـ با توجه به روابط گسترده ايران با پكن و مسكو ـ انتقادهاي جدي را در داخل كشور برانگيخت و ايده اتكاي راهبردي به شرق را با چالش مواجه كرد. افزون بر اين، به دليل عدم برقراري رابطه با ايالات متحده، بخش زيادي از تلاش هاي دولت براي برون رفت از تحريم ها و بهبود تعامل با همسايگان بي نتيجه ماند.

در حوزه اقتصاد، دولت سيزدهم با كسري بودجه 480 هزار ميليارد توماني، رشد بالاي نقدينگي و تورم فراتر از 40% مواجه بود. براساس آمار بانك مركزي، حجم نقدينگي از 3700 هزار ميليارد تومان در آغاز دولت سيزدهم به بيش از 5700 هزار ميليارد تومان در پايان آن رسيد. در پاسخ به اين شرايط، دولت سعي كرد با حذف ارز ترجيحي و اصلاح يارانه ها، مسير مهار تورم را هموار سازد؛ اما داده هاي مركز آمار ايران (1402) نشان داد كه اين سياست ها قيمت كالاهاي اساسي را تا 300% افزايش داد.

نرخ بيكاري نيز از 9/4% در سال 1401 به 9/8% در سال 1402 رسيد و طبق گزارش اتاق بازرگاني، سرمايه گذاري داخلي با كاهش 25 درصدي روبه رو شد. اگرچه صادرات نفت تا بيش از 1/2 ميليون بشكه در روز افزايش يافت، اما به دليل ارائه تخفيف هاي گسترده، درآمدهاي نفتي نسبت به ظرفيت بالقوه كشور كمتر از انتظار بود. هم زمان، تحريم هاي بين المللي عليه ايران در اين برهه تشديد شد و روند مذاكرات هسته اي در سال 1402 به طور كامل متوقف ماند.

در مقايسه با دولت روحاني، آمارهاي رسمي حاكي از آن است كه دولت رييسي در بسياري از شاخص هاي كلان اقتصادي عملكرد ضعيف تري داشته است. از منظر اجتماعي، تشديد مشكلات معيشتي و افزايش نرخ بيكاري به همراه محدوديت هاي شديد اينترنتي و فيلترينگ در دولت سيزدهم، زمينه ساز نارضايتي هاي گسترده شد. حتي همسويي سه قوه و حمايت كامل رسانه هاي دولتي از كابينه نتوانست از بار فشار اجتماعي و اقتصادي بكاهد. 

پزشكيان

 انتخابات سال 1403 ايران، كم ترين مشاركت مردمي را پس از انقلاب 1357 تجربه كرد؛ به طوري كه تقريباً نيمي از واجدان شرايط از حضور در پاي صندوق هاي رأي امتناع كردند. درنتيجه، اقليتي كه در انتخابات شركت كرد، مسعود پزشكيان را با هدف رفع مشكلات اقتصادي، بازسازي ساختار اقتصادي و بازگرداندن آرامش اجتماعي برگزيد و در اين روند، اقليت رقيبي را كه خود را اكثريت مي پنداشت، شكست داد.

پزشكيان در كارزار انتخاباتي خود وعده هايي ازجمله پيوستن ايران به FATF، آغاز مذاكرات مستقيم با ايالات متحده و كشورهاي غربي، آزادسازي واردات خودرو و احترام به حقوق اقوام و مذاهب مطرح كرد. مرور اين تحولات و پيامدهاي ناشي از آن، براي ارزيابي چشم انداز سياسي و اقتصادي ايران حائز اهميت است. نخستين عملكرد شش ماهه دولت جديد (از شهريور تا اسفند 1403) نشان داد كه نه تنها بهبودي در شاخص هاي اقتصادي حاصل نشده، بلكه روند تورم و كاهش ارزش پول ملي تشديد شده و مفهومي به نام وفاق در سپهر سياسي ايران، اجرايي نيست.

براساس گزارش هاي رسمي بانك مركزي و مركز آمار، نرخ دلار از حدود 55 هزار تومان در شهريور به بيش از 94 هزار تومان تا پايان اسفند رسيد؛ هم چنين تورم در بهمن ماه 1403 به 54/3% افزايش يافت. در اين بين، قيمت كالاهاي اساسي (به ويژه مواد غذايي) تا 70% رشد كرد، بهاي مسكن 45% بالا رفت و نرخ سوخت با افزايشي 75 درصدي مواجه شد. سياست هاي اقتصادي دولت پزشكيان ـ از تلاش براي كنترل بازار ارز تا آزادسازي واردات و پيوستن به FATF ـ تاكنون به نتيجه ملموسي منجر نشده و چالش هاي ساختاري اقتصاد ايران پابرجاست. مطابق آمار اتاق بازرگاني، سرمايه گذاري داخلي در همين بازه زماني با 20% افت روبه رو شده است. در حوزه سياست خارجي نيز دولت جديد با بحران هايي جدي روبه رو است.

اتحاديه اروپا در دي ماه 1403، بخش كشتيراني و حمل ونقل دريايي ايران را به فهرست تحريم هاي خود افزود و محدوديت هاي بانكي و مالي را تشديد كرد كه مستقيماً تجارت خارجي ايران را تحت فشار بيشتري قرار داد. مطابق گزارش گمرك، اين تحريم ها طي چهار ماهه پاياني سال موجب كاهش 15 درصدي صادرات غيرنفتي شد و تحليلگران معتقدند كه ادامه مشكلات ساختاري و فقدان هماهنگي در سياست خارجي، قدرت دولت براي غلبه بر اين موانع را محدود كرده است. درمجموع، به رغم وعده هاي پزشكيان براي مهار تورم، تثبيت ارزش پول ملي و حل وفصل مناقشات بين المللي، هنوز تحولي اساسي در حوزه اقتصاد و ديپلماسي حاصل نشده و نارضايتي هاي اقتصادي و اجتماعي ادامه دارد. 

جمع بندي

ايران طي سال هاي اخير، با اتكا بر راهبرد نگاه به شرق و تمركز بر همكاري هاي گسترده با چين و روسيه، تلاش كرده است فشارهاي بين المللي و تحريم هاي اقتصادي را تعديل كند. در نگاه نخست، چنين راهبردي مي توانست جايگزيني براي محدوديت هاي ناشي از قطع يا كاهش روابط با قدرت هاي غربي به شمار رود، اما تجربه ثابت كرده است كه صرف تكيه بر شرق، به ويژه با توجه به ساختار شكننده اقتصاد ايران، نتوانسته نتايج چشمگيري به همراه داشته باشد. اقتصاد ايران علاوه بر اتكاي بيش ازحد به صادرات نفت و گاز، به دليل عدم تنوع و نبود حضور مؤثر در زنجيره هاي تأمين جهاني، در برابر شوك هاي بيروني بسيار آسيب پذير است.

در اين ميان، چين و روسيه نيز با اولويت دادن به منافع ملي خود، بارها از ايران به عنوان ابزاري در مذاكرات با غرب استفاده كرده اند و در مواقعي مواضع آنان در قبال مسائل منطقه اي، مانند ادعاي امارات بر جزاير سه گانه، همسويي با منافع ايران نداشته است. چنين وضعيتي نشان مي دهد كه نگاه به شرق ، اگر بدون شناخت دقيق از نيازهاي راهبردي دو طرف و بدون ايجاد توازن در سياست خارجي دنبال شود، نمي تواند به بهبود پايدار شرايط اقتصادي و سياسي ايران منجر شود.

مروري بر تجربه جهاني كشورها نشان مي دهد كه هيچ كشوري به رشد اقتصادي پايدار دست نيافته، مگر آنكه با قدرت هاي بزرگ جهان، ازجمله آمريكا و متحدانش تعاملات سازنده بازرگاني و ديپلماتيك برقرار كرده باشد. حتي رقباي ژئوپليتيكي ايالات متحده، مانند چين و روسيه، علي رغم اختلافات سياسي يا تحريم هاي مقطعي، روابط مستحكمي در عرصه هاي مالي و تجاري با آمريكا دارند؛ چين بزرگ ترين شريك تجاري اين كشور است و روسيه نيز به دنبال يافتن راه هايي براي كاهش فشار تحريم ها و پيوند مجدد با بازارهاي غربي است.

اين درحالي است كه ايران به دليل تحريم ها و عدم دسترسي به فناوري هاي پيشرفته و سرمايه گذاري خارجي، در انزوا باقي مانده و از مزيت هاي تجارت بين الملل بي بهره است. در چنين شرايطي، محدوديت هاي ساختاري و تحريم هاي چندجانبه به عنوان مانع اصلي بر سر راه توسعه پايدار و جذب سرمايه هاي ضروري عمل مي كنند. با نگاهي به بيست سال گذشته، مي توان دريافت كه هر دولت در ايران با نقد دولت پيشين و وعده تغيير و بهبود وارد عرصه رقابت شده و با جلب آراي شهروندان، قدرت را در دست گرفته است؛ اما در عمل يا ادامه دهنده همان مسير قبلي بوده يا حتي در مواردي عملكرد ضعيف تري از خود نشان داده است.

اين الگوي تكرارشونده، از نوعي ناتواني ساختاري در شكستن چرخه معيوب اقتصاد سياسي در ايران حكايت دارد. بررسي ها نشان مي دهد كه يكي از عوامل كليدي ناكامي دولت ها در تغيير اين روند، ساختار پيچيده تحريم هاي آمريكايي و بين المللي و نداشتن روابط ديپلماتيك مؤثر با ايالات متحده بوده است. برخلاف تصوري كه تحريم ها را صرفاً عاملي تحميلي از سوي قدرت هاي خارجي مي داند، واقعيت اين است كه به خاطر عدم انعطاف پذيري و ضعف در مديريت هوشمندانه روابط با جهان، تأثير اين تحريم ها بر اقتصاد و سياست ايران دوچندان شده است.

از مجموع اين تحولات و تجارب مي توان نتيجه گرفت كه براي برون رفت از شرايط فعلي، لازم است ايران در سياست خارجي خود تجديدنظر بنيادين داشته باشد. اتكاي صرف بر يك يا دو قدرت و چشم پوشي از قابليت ها و ظرفيت هاي گسترده بازارهاي منطقه اي و فرامنطقه اي كه پيوندي ناگسستني با غرب دارند، اقتصاد را به سمت وابستگي بيشتر و مخاطرات فزاينده سوق مي دهد.

در عين حال، كاهش اتكا به نفت و گاز، متنوع سازي شركاي تجاري و ورود به زنجيره هاي توليد جهاني، ابزارهاي اصلي براي افزايش تاب آوري اقتصادي است. دسترسي به فناوري هاي پيشرفته، سرمايه گذاري خارجي و هم چنين برقراري ديپلماسي فعال و هوشمندانه، مي تواند جايگاه ايران را در نظام بين الملل ارتقا داده و امكان جذب منابع كليدي براي رشد را فراهم كند. سرانجام، شجاعت در بازنگري تصميمات كلان، همراه با واقع بيني در ديپلماسي و اتخاذ رويكرد عمل گرايانه، تنها راهي است كه ايران را قادر مي سازد از تكرار حلقه معيوب ناكامي ها رهايي يابد و نقشي بسزا در اقتصاد و سياست جهاني ايفا كند.